Koń rasowy – radziecki ciężki pociągowy

Jest to wszechstronnie użytkowy ciężki koń zimnokrwisty, Głowa przyjemna w wyrazie, choć nierzadko nieco ordynarna. Oczy małe, uszy długie. Krótka, szeroka szyja jest porośnięta bujną grzywą. Kłąb niski i płaski. Kłoda beczkowata o szerokim, dość miękkim grzbiecie. Zad ścięty, długi i szeroki. Koń ten jest obficie umięśniony. To umięśnienie ma skłonność do otłuszczania się. Kończyny stabilne o mocnych stawach i średnim owłosieniu szczotek pęcinowych. Kopyta duże, czasem o miękkim rogu. Chody powolne, zarówno step, jak i kłus. Ogromna siła uciągu.

Należy wiedzieć, że są to zwierzęta o temperamencie flegmatycznym, małych wymaganiach paszowych, dużych uzdolnieniach do pracy, dobrej wydajności rzeźnej i mlecznej (klaczy). Umaszczenie jest najczęściej kasztanowe z odmianami, dereszowate i gniade. Wysokość w kłębie dochodzi do około 160 cm. Natomiast masa ciała do 900 kg.

Co możemy powiedzieć o historii tej rasy konia?

Należy wiedzieć, że ta rasa została wytworzona w drugiej połowie XX wieku w okręgu włodzimierskim. Materiał żeński stanowiły miejscowe klacze, które uszlachetniano perszeronem, ardenem i rosyjskim bitiugiem (według Wrangla te ostatnie są ukształtowanym na bujnych pastwiskach produktem krzyżowania koni holenderskich z kłusakami orłowskimi). W latach 1854-1916 importowano 723 ogiery belgijskie i ardeńskie.

Odwiedź portal www.naukowe.pl i wyposaż się w więcej fascynujących faktów ze świata zwierząt.

Pod koniec lat 30. XX wieku wyprowadzono osiem linii męskich, z których najważniejsza jest linia ogiera Boże, wychodzącego się od suffolków. Ostra selekcja i ocena użytkowości zrobiły swoje. Ta wcześnie dojrzewająca i długowieczna rasa została zatwierdzona w 1952 roku i cieszyła się dużą popularnością.