Pies rasowy – bulmastif

Mastif jest jedną z najstarszych brytyjskich ras, a jego bezpośredni potomek – bulmastif, powstał całkiem niedawno. Udokumentowana historia rasy zaczyna się pod koniec XIX wieku, kiedy to nasilone kłusownictwo zagrażało wyginięciu zwierzyny oraz życiu gajowych. Angielscy właściciele ziemscy potrzebowali psów, które potrafiłyby czekać w milczeniu na podejście kłusownika, unieszkodliwić go bez zadawania ran oraz przytrzymać do czasu przyjścia myśliwego. Mastif nie był wystarczająco szybki, a buldog na tyle duży, więc zostały skrzyżowane i stworzono idealnego psa, którego nazwano nocnym psem gajowego. Preferowano umaszczenie ciemne, pręgowane, aby mogły skradać się niezauważone pod osłoną nocą. W 1933 roku rasa została uznana przez AKC (American Kennel Club).

Co można powiedzieć o temperamencie tej rasy psa?

Jest łagodny i spokojny, został wyhodowany jako pies stróżujący. Kiedy pojawia się zagrożenie, potrafi być groźny i nie okazuje lęku. Powinno się go szkolić od szczeniaka i nigdy nie zmuszać do posłuszeństwa wbrew jego woli. Zdarzają się osobniki agresywne wobec obcych psów, ale rasa ta przeważnie dobrze dogaduje się z nimi i innymi zwierzętami w domu. Może mieszkać z dziećmi, ale nie jest bardzo skory do zabawy. Nie nadaje się dla ludzi bojaźliwych lub niestabilnych. Potrzebuje kochającego domu i spokojnych, zrównoważonych opiekunów.

Należy wiedzieć, że bulmastif jest dużym psem i potrzebuje codziennych ćwiczeń, aby utrzymać formę. Wymagania ma umiarkowane i wystarczają mu spacery poza obrębem posesji. Mówiąc znów o chorobach u tej rasy psa, należy powiedzieć, że występują takie jak: skręt żołądka, dysplazja stawów łokciowych i kolanowych. Warto dodać, że niektóre osobniki mają problemy z progresywnym zanikiem siatkówki i artretyzmem. Wskazane badania: biodra, łokcie, oczy.

A co można powiedzieć o pielęgnacji?

Twardy, krótki włos bulmastifa gładko przylega do ciała, dlatego też jest wyjątkowo łatwy w pielęgnacji. Wystarczy sporadyczne przeczesywanie szczotką – raz na tydzień albo dwa tygodnie. Ponieważ psy te mają tendencje do obfitego ślinienia się, należy pamiętać o regularnym czyszczeniu oczu, uszu i pyska. Ponadto po każdym posiłku powinno się przetrzeć psu pysk szmatką, aby nie zostawiał mokrych śladów na podłodze, meblach oraz ubraniach swoich właścicieli.

Oto zewnętrzne cechy charakterystyczne dla tej rasy psa:

1). Głowa – szeroka, krótka kufa, stop wyraźny.

2). Uszy – wysoko osadzone, w kształcie litery „V”, nadają głowie kanciasty wygląd.

3). Oczy – średniej wielkości, ciemne lub orzechowe, rozdzielone bruzdą.

4). Ogon – gruby u nasady, osadzony wysoko, zwężający się ku końcowi.

5). Szata – krótka, gęsta i twarda, chroni przed opadami.

6). Umaszczenie – pręgowane, dowolne odcienie płowego lub czerwonego.

7). Wysokość – pies: 63,5-68,5 cm; suka: 61-66 cm.

8). Waga – pies: 50-59 kg; suka: 41-50 kg.

Pies tej rasy jest masywny, silny, lecz nie jest ociężały, o sylwetce niemal kwadratowej. Powinien być czujny, wytrwały i aktywny. Cechuje go szeroka i głęboka klatka piersiowa, mocne, umięśnione nogi oraz krótki, prosty grzbiet. Chód ma płynny i zdecydowany, a kątowanie umiarkowane. Dzięki temu mógł unieszkodliwić intruzów. Jak większość molosów może się ślinić, niektóre osobniki także chrapią. Warto dodać, że długość życia tej rasy psa wynosi: 8-10 lat.